आरजू हैं के दर्द-ए-आशियाँ में तुम आओगे 
तुम हमें इस मोड़ पे हैरान से कुछ पाओगे 

हैं तुम्हारी तमन्ना लिए जिंदा यहाँ 
जाना कहा किसको ख़बर, कहा जाओगे ?

माना वक़्त से पहले नहीं मानता यें दिल 
मगर किसे समझाए हमारा हाल-ए-मुश्किल ?

ज़िन्दगी ने दिया बड़ा धोखा हमे 
किस कदर फिरती रहूँ दीवानगी लिये ?

दर्द से रिश्ता हमारा बहोत पुराना 
लेकिन रास नहीं आता तुमको गँवाना 

सोचा कभी यूँही चुपके से तुम आओगे 
बस एक मर्तबा ख़ुशी मुक़म्मल ज़िन्दगी में लाओगे.... 

रेहता हैं कोई इस दिल की चुभन में 
हैं उसे ढूंडते ज़िन्दगी के चमन में 

दास्ताँ-ए-उल्फ़त कभी आई ना आई 
आई नहीं मौत मगर दुनिया में 

तनहा रेहती हैं दिल की जुबान 
गूँजता हैं नाम लेकिन अश्कों में 

सुनी पड़ी हैं राहों की गलियाँ 
सुलगते हैं अरमानों से यादों में .....

ओ बेखबर, ओ बेसबर 
दिल की नज़र कौन हैं बता ?

जुदा ना वोह मुझसे जुदा 
यादों में ढूंडे यादों के बिना 

हैं उसीकी परछाई, 
दिल पे छाई 
हैं उसीसे जिंदगी में,
रौनक आई 

समझे ना वोह मेरे,
दिल का गिला

जुदा ना वोह मुझसे जुदा 
यादों में ढूंडे यादों के बिना.....

     तो काही न बोलताच बरेच काही बोलून गेला. मी मात्र त्याच्या एक एक शब्दाला आसुसले होते. असे म्हणतात कि जो पर्यंत आपण काही गमावत नाही त्याची किंमत आपल्याला काळात नाही; पण हे हि तितकेच खरे कि जो पर्यंत आपण काही मिळवत नाही तो पर्यंत आपण काय हरवून बसलो होतो याचा अंदाज देखील येत नाही. तो असाच काहीसा वेड लावणारा, मंत्र मुग्ध करणारा होता.

     असो, त्याच्या सोबतीचे सर्व क्षण जपून ठेवले आहेत. पूर्वी केव्हा कधी केसात माळलेला गजरा तो हलक्या हाताने काढायचा तेव्हा अंग-अंगी रोमांच उभे राहायचे, आणि आता तसाच गजरा कोमेजून जाई पर्यंत जरी ठेवला तरी त्या वेड्याचा स्पर्श देखील होत नाही.

     आता त्याला भेटण्यासाठी त्याच्या आठवणीतच रुळावे लागते. खरच त्या खुळ्या प्रीतीचा खुळाच हो हा सन्मान !!

     आपण निसर्गापासून बऱ्याच गोष्टी शिकत असतो. असेच काहीसे माणूस आणि झाडाचे नाते असावे. माणसानं झाडासारखं असण्याचा केव्हातरी प्रयत्न करावा. कितीही उंच प्रगती केली तरी मुळं जमिनीत खोलवर रुजलेली. सर्वत्र पसरलेल्या फांद्या म्हणजे माणसाचे कर्तृत्व किंवा विचार क्षमता. त्या किती, कुठे वाढतील याचा काही नेम नाही. किती तरी वेळा त्या अनेक कारणास्तव छाटल्या जातात, तरी न खचता त्या वारंवार वाढतच राहतात. आपल्याला किती इजा होईल ह्याची परवा न करता हे झाड सदा वाढतच जातं व बहरतं. अर्थातच त्याला तसं मायेचं खत-पाणी व उब देखील लागतेच ना !!

     असो, एवढे असूनही हे झाड कधी कोणाला दुखावत नाही किंवा त्रासही देत नाही. किंबहुना सर्वांना संतुष्ट ठेवण्याचाच प्रयत्न असतो. हे झाड आशेचं एक जिवंत उदाहरण म्हणूनच, "वृक्षवल्ली आम्हा सोयरी" असे म्हटले असावे. 

     असेच माणसाने केव्हातरी होऊन पहावे, फक्त केव्हातरी एकदा.....

     तो निघून गेला. सर्व काही घेऊन गेला. माझ्या पास उरला फक्त त्याने दिलेला शेला. अनेक रंगांनी भरलेला, आठवणींच्या धाग्यांनी विणलेला हा शेला. त्यात सर्व रंगांचे धागे विणले, प्रत्येक धाग्याची एक आठवण. मग ते हसू असो व आसू असोत. मात्र त्यात एक प्रेम रंग जोडायचाच राहून गेला.

     असो, त्याचा गुंडा कुठेतरी कोपऱ्यात राखून ठेवला आहे. पुढे केव्हा हा शेला उसला असता त्या प्रेम धाग्याची ठिगळ लावीन. असा हा त्याने दिलेला शेला मनाच्या कोनाड्यात जपून ठेवला आहे. कधी त्या वेड्याची आठवण झाली कि माझी मीच तो शेला मनावर पांघरून अश्रू टिपून घेते.

     असा हा एक शेला, आठवणींचा शेला........  

मी न ह्या जगाचा
नाही मी त्या जगाचा 
माझी न काही ओळख 
मी एकल्या मनाचा

दिवसा मागून रात 
उरते जशी उरात 
माझ्या मनातील रात 
भिजते तशी विरहात 
कोणास चांदण्या ह्या ?
माझी न काही ओळख 
मी एकल्या मनाचा 

देऊन जा जरासा 
तो स्पर्श आठवाचा 
घेऊन जा जरासा 
तो थेंब आसवाचा 
कोणी न सावराया 
माझी न काही ओळख 
मी एकल्या मनाचा ......

मम आठवणींची भेळ हवी !
त्यास प्रेम-स्पर्शाची मेळ हवी ! 
परि प्रेम अंगी जपताना 
रंगण्यास निवांत वेळ हवी ! 

साँवरे कृष्ण मुरारी मन मोह लियो रे 
मीरा प्रेम दिवानी हरि नाम गवायो रे 


बाँधे पग में घूँगर चलत हरि की दासी 
प्रेम निराला एसा जगत ना देखा कोई 
रंगायो रंग में कान्हा रास रचायो रे 


मीरा के प्रभू गिरिधर नंद मुरारी 
नाम जपत प्रभूजी संसार बिसराई 
सखी मगन एसो जोगन बनायो रे.....

माझीच मी उरले तशी 
रात्रीस वाट उरते जशी 


केसातून विरला जाईचा गंध 
सरला गुलाबी गुलजार रंग 
निमिषात मी उरले तशी 
मेघात वीज उरते जशी 


कोणास चाहूल श्याम पावलांची ?
कोणास रात्र चिंब पावसाची ?
जोगीण मी उरले तशी 
कान्ह्यास मीरा उरते  जशी.....

माझाच मी उरलो तसा
श्वासात प्राण उरतो जसा


आयुष्य एक साद घाली
जाती विरून रेशीम नाती
आसक्त मी उरलो तसा
कोषात गंध उरतो जसा


मी नव्हे कि चिंब तारे
मी नव्हे कि बिंब माझे
वाहून मी उरलो तसा
मातीत थेंब उरतो जसा


आनंद मी माझा जरासा
मीच माझा घाव जरासा
स्मरणात मी उरलो तसा
पाण्यात रंग उरतो जसा......

रुदाद-ए-मोहब्बत दिल में

कभी आई ना आई 

बहार-ए-मदहोशी दिल में

कभी आई ना आई

दर्द पुराना कोई यार बना

हमसफ़र का सफ़र आज़ार बना

उल्फत-ए-कश्मकश जिग़र में

कभी आई ना आई

वो फ़रिश्ता-ए-धडकनों का 

था सितारा इसी नज़र का

पयाम-ए-मसर्रत जहाँ में

कभी आई ना आई

फिर आपकी कमी सताए

प्यासे नैनों में नमी सताए

परछाई सुकून सी ज़िन्दगी में 

कभी आई ना आई......

The roars of growling Emperor sounds,
Who kept the enriched virtues low;
Seeks thyself in the World of wounds,
Loses wisdom of thine glory flow.


"In you lives the peaceful being",
Said the Priest in calm & slow;
Looking upon thine inner seeing,
With the supreme shall wisdom glow.