सूखी हुई शाखों में कही 

दिल-ए-एहसास देता हैं कोई 

तन्हा मंजिल, सफ़र भी तन्हा 

याद तेरी लाता हैं कोई 

जब कभी किसी की आहट हुई 

दिल में खलिश सी बढ़ने लगी 

ज़िन्दगी रंज-ओ-महफ़िल तो नहीं 

मगर तन्हा में शम्मे जलते हैं कभीं 

लफ्ज़ के फासले लाबोसे कहीं 

धडकनों की ख्वाहिशे दिलो में नहीं 

दर्द के सिलसिले युहीं बिताये 

रोते हैं अक्स भी आइनों में कभीं.....

आरजू हैं के दर्द-ए-आशियाँ में तुम आओगे 
तुम हमें इस मोड़ पे हैरान से कुछ पाओगे 

हैं तुम्हारी तमन्ना लिए जिंदा यहाँ 
जाना कहा किसको ख़बर, कहा जाओगे ?

माना वक़्त से पहले नहीं मानता यें दिल 
मगर किसे समझाए हमारा हाल-ए-मुश्किल ?

ज़िन्दगी ने दिया बड़ा धोखा हमे 
किस कदर फिरती रहूँ दीवानगी लिये ?

दर्द से रिश्ता हमारा बहोत पुराना 
लेकिन रास नहीं आता तुमको गँवाना 

सोचा कभी यूँही चुपके से तुम आओगे 
बस एक मर्तबा ख़ुशी मुक़म्मल ज़िन्दगी में लाओगे.... 

रेहता हैं कोई इस दिल की चुभन में 
हैं उसे ढूंडते ज़िन्दगी के चमन में 

दास्ताँ-ए-उल्फ़त कभी आई ना आई 
आई नहीं मौत मगर दुनिया में 

तनहा रेहती हैं दिल की जुबान 
गूँजता हैं नाम लेकिन अश्कों में 

सुनी पड़ी हैं राहों की गलियाँ 
सुलगते हैं अरमानों से यादों में .....

ओ बेखबर, ओ बेसबर 
दिल की नज़र कौन हैं बता ?

जुदा ना वोह मुझसे जुदा 
यादों में ढूंडे यादों के बिना 

हैं उसीकी परछाई, 
दिल पे छाई 
हैं उसीसे जिंदगी में,
रौनक आई 

समझे ना वोह मेरे,
दिल का गिला

जुदा ना वोह मुझसे जुदा 
यादों में ढूंडे यादों के बिना.....

     तो काही न बोलताच बरेच काही बोलून गेला. मी मात्र त्याच्या एक एक शब्दाला आसुसले होते. असे म्हणतात कि जो पर्यंत आपण काही गमावत नाही त्याची किंमत आपल्याला काळात नाही; पण हे हि तितकेच खरे कि जो पर्यंत आपण काही मिळवत नाही तो पर्यंत आपण काय हरवून बसलो होतो याचा अंदाज देखील येत नाही. तो असाच काहीसा वेड लावणारा, मंत्र मुग्ध करणारा होता.

     असो, त्याच्या सोबतीचे सर्व क्षण जपून ठेवले आहेत. पूर्वी केव्हा कधी केसात माळलेला गजरा तो हलक्या हाताने काढायचा तेव्हा अंग-अंगी रोमांच उभे राहायचे, आणि आता तसाच गजरा कोमेजून जाई पर्यंत जरी ठेवला तरी त्या वेड्याचा स्पर्श देखील होत नाही.

     आता त्याला भेटण्यासाठी त्याच्या आठवणीतच रुळावे लागते. खरच त्या खुळ्या प्रीतीचा खुळाच हो हा सन्मान !!

     आपण निसर्गापासून बऱ्याच गोष्टी शिकत असतो. असेच काहीसे माणूस आणि झाडाचे नाते असावे. माणसानं झाडासारखं असण्याचा केव्हातरी प्रयत्न करावा. कितीही उंच प्रगती केली तरी मुळं जमिनीत खोलवर रुजलेली. सर्वत्र पसरलेल्या फांद्या म्हणजे माणसाचे कर्तृत्व किंवा विचार क्षमता. त्या किती, कुठे वाढतील याचा काही नेम नाही. किती तरी वेळा त्या अनेक कारणास्तव छाटल्या जातात, तरी न खचता त्या वारंवार वाढतच राहतात. आपल्याला किती इजा होईल ह्याची परवा न करता हे झाड सदा वाढतच जातं व बहरतं. अर्थातच त्याला तसं मायेचं खत-पाणी व उब देखील लागतेच ना !!

     असो, एवढे असूनही हे झाड कधी कोणाला दुखावत नाही किंवा त्रासही देत नाही. किंबहुना सर्वांना संतुष्ट ठेवण्याचाच प्रयत्न असतो. हे झाड आशेचं एक जिवंत उदाहरण म्हणूनच, "वृक्षवल्ली आम्हा सोयरी" असे म्हटले असावे. 

     असेच माणसाने केव्हातरी होऊन पहावे, फक्त केव्हातरी एकदा.....

     तो निघून गेला. सर्व काही घेऊन गेला. माझ्या पास उरला फक्त त्याने दिलेला शेला. अनेक रंगांनी भरलेला, आठवणींच्या धाग्यांनी विणलेला हा शेला. त्यात सर्व रंगांचे धागे विणले, प्रत्येक धाग्याची एक आठवण. मग ते हसू असो व आसू असोत. मात्र त्यात एक प्रेम रंग जोडायचाच राहून गेला.

     असो, त्याचा गुंडा कुठेतरी कोपऱ्यात राखून ठेवला आहे. पुढे केव्हा हा शेला उसला असता त्या प्रेम धाग्याची ठिगळ लावीन. असा हा त्याने दिलेला शेला मनाच्या कोनाड्यात जपून ठेवला आहे. कधी त्या वेड्याची आठवण झाली कि माझी मीच तो शेला मनावर पांघरून अश्रू टिपून घेते.

     असा हा एक शेला, आठवणींचा शेला........